به نقل از سیناپرس، ایجاد برخی تغییرات در رژیم غذایی می تواند مسکلاتی همچون درد شکم و نفخ، آروغ زدن و تولید گاز در سیستم گوارش را کاهش دهد.
در وهله نخست باید تاکید کرد که بسیاری از گازهای تولید شده در سیستم گوارش ماحصل فعل و انفعالات مواد غذایی و شیره های گوارشی و باکتری های موجود در سیستم گوارش انسان هستند. به گفته کارشناسان، پروبیوتیک ها گونه های مختلفی دارند و معمولاً مصرف آنها بی خطر است اما گاهی اوقات می توانند عوارض جانبی ایجاد کنند.
این موضوع می تواند به دلیل فعالیت باکتری های میزبان باشد یا در افراد مبتلا به بیماری هایی مانند سندرم روده کوتاه و بیماری التهابی روده IBD رخ دهد. بررسی های انجام شده نشان می دهد برخی از این گونه های باکتری مانند لاکتوباسیلوس فرمنتی و لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس می توانند اسیدلاکتیک تولید کنند.
پژوهش های انجام شده نشان می دهد که رشد بیش از حد این گونه های لاکتوباسیلوس تولید اسید لاکتیک D را افزایش می دهد که این موضوع میتواند باعث بروز درد شکم و نفخ، آروغ زدن و تولید بیش از حد گاز شود.
دکتر ساتیش رائو، سرپرست این تیم تحقیقاتی درباره موضوع فوق گفت: زمانی که ما به بررسی دقیق این پدیده پرداختیم، متوجه شدیم که کلنی های بزرگی از باکتری ها در رودهی کوچک بیماران رشد می کنند و سطوح بالایی از اسید لاکتیک D که توسط باکتری لاکتوباسیلوس از تخمیر قند در غذای آنها تولید میشود در سیستم گوارش آن ها وجود دارد. این اسید معمولا در اثر تخمیر کربوهیدرات های هضم نشده توسط باکتری های تولید کننده لاکتیک D در روده ایجاد می شود.
تجمع اسید لاکتیک D در خون می تواند به طور موقت باعث مسموم شدن سلول های مغز شود که منجر به علائم عصبی مانند کندی گفتار، گیجی و آگاهی ضعیف از محیط می شود.
درمان این مشکل چندان دشوار نبوده و عبارت است از کاهش مواد تولید کننده اسید لاکتیک D مانند کربوهیدرات ها و قند. در شرایط حاد و برای کاهش سطح باکتری های ایجاد کننده گاز در سیستم گوارش می توان زیر نظر پزشک و به طور کنترل شده ای از آنتی بیوتیک ها استفاده کرد.
دکتر رائو در این رابطه گفت: پروبیوتیک ها قرار است در روده بزرگ و نه روده کوچک یا معده کار کنند، بنابراین مشکلات حرکت آن ها می تواند منجر به مشکلاتی در رسیدن باکتری های پروبیوتیک به محل مناسب شود.
طیف گسترده ای از مشکلات، از شرایطی مانند دیابت گرفته تا داروهایی مانند داروهای ضد افسردگی و مواد معدنی مانند آهن، می تواند حرکت این باکتری ها را با اختلال مواجه کرده و احتمال ماندن طولانی مدت پروبیوتیک ها در قسمت فوقانی روده را افزایش دهند.
شرح کامل این پژوهش و یافته های به دست آمده از آن در مجله تخصصی Clinical and Translational Gastroenterology منتشر شده است.